Արայիկ Մանուկյանը ֆեյսբուքյան իր էջում գրում է․
Թե բա՝ սեպտեմբերի 1-ից դասերը կմեկնարկեն 8։15-ին, որպեսզի առավոտյան ժամերին երթևեկությունը թեթևանա։
Ինչպես հիմա է ընդունված ասել՝ լո՞ւրջ եք, ասում (առաջ կասեին՝ իյա, իրո՞ք։ )
Բա 6։30 սկսեք, էդ ժամերին ամենաթեթև երթևեկությունն է լինում Երևանում։
Եթե որևէ մեկը լրջորեն կարծում է, որ երևանյան խցանումները հնարավոր է 15 րոպեանոց տեղաշարժով թեթևացնել, առնվազն չարաչար սխալվում է։
Երևանն ինստիտուցիոնալ քաղաք չէ, որ 15 րոպեի տեղաշարժը որևէ հարց լուծի։
Երևանյան խցանումները, նույնիսկ, ավտոմեքենաների թվի ավելացման հետևանք չեն, եթե կուզեք, այլ հետևանք են փողոցների ու խաչմերուկների անգրագետ կառավարման ու չկառավարման, անգրագետ կահավորման ու չկահավորման, անգրագետ գծանշումների ու չգծանշումների, անտերության մատնված խաչմերուկների ու փողոցների, երթևեկության՝ օրումեջ անհեթեթ, անբացատրելի փոփոխությունների, երթևեկության կանոնների արհամարհման ավանդույթի ու դրա չվերացման, գործող օրենքների չկիրառման ու անտեսման, հսկողության բացակայության և այլն։
Կուզե՞ք օրինակներ։
Մի երկու փողոցի օրինակով ասե՞մ։
Ինչո՞ւ, լուսացույցեր չեն տեղադրվում, ասենք, Քաջազնունի-Նար-Դոս փողոցների խաչմերուկում, որպեսզի, քաղաքի այդ հատվածը չգտնվի մշտական կոլապսի մեջ, որպեսզի այդ հատվածի երթևեկությունը չհիշեցնի սոդոմգոմորյան իրականությունը։
Նույնը՝ հայտնի «Փեթակի» կամուրջի մոտ, որտեղ չորս կողմից խառը երթևեկություն է, մարտեր առանց կանոնների երթևեկություն ողջ օրվա ընթացքում։ Լուսացույցերը կարո՞ղ են կարգավորել այդ ծանրաբեռնված խաչմերուկը, որը գրեթե 7-8 ժամյա կոլապսի մեջ է ամեն օր։
Խորենացի փողոցի հոծ գիծը մի 15 տեղից երկկողմանի կտրտված է։ Դե պատկերացրեք մի 15 ավտոմեքենա օգտվում է այդ արտոնումից և, շատ հաճախ, միաժամանակ։
Նույնը՝ Ալեք Մանուկյան փողոցում է։
Հանրապետության փողոցի վրա, որտեղ 2 մեծ դպրոց կա ու մի տասնյակ խանութ, գրեթե ամբողջ օրը առաքիչների ավտոմեքենաները կայանած են երկրորդ գծում։
Նալբանդյանից դեպի Մոսկովյան ձախ ուղղությունն արգելվեց։
Գրեթե բոլոր ժամերին խաչմերուկում մեծ խցանում է, իսկ Մոսկովյան փողոցը, ուր ավտոբուսի գիծ է բացված՝ գրեթե դատարկ։ Վերածվել է ավտոկայանատեղիի։
Նույնը՝ Տպագրիչների փողոցում է։
Մեծագույն խայտառակություն է Վերնիսաժի երկու կողմերում՝ Արամի և Բուզանդի փողոցներում։ Բոլոր մայթերն ու հարակից անցուղիները վերածված են ավտոկայանատեղիի, կայանումն ու կանգառը չեն արգելում, նշաններ չեն դնում, դրված մի երկու նշաններին ոչ մեկը չի ենթարկվում, տեսախցիկներ չեն տեղադրվում հսկման համար, իսկ պարեկները մի երկու շաբաթը մեկ գալիս տուգանում են ու գնում․․․։ Վերջ, իրենց գործն արված է։
Երկրորդ շարքերում կայանելու հարցը չլուծեցիք, առաքիչների հարցը չլուծեցիք, բեռնատարների հարցը չլուծեցիք։
Առայսօր Երևանում ոչ մի smart խաչմերուկ չկա, որով հնարավոր լինի կառավարել ավտոմեքենաների հոսքերը։ Առայսօր Երևանում փողոցներ կան, որոնց կահավորումը 60-ական թվականների տրամաբանության մեջ է։ Էլ չեմ ասում՝ որ տարբեր շինարարական աշխատանքների համար փողոցները քանդում են առանց հստակ գրաֆիկների, աշխատանքային ժամերի ու օրերի ու փնթի շինարարությամբ պարալիզացնում քաղաքը։
Այդպես ամիսներ շարունակ պարալիզացված էր, օրինակ Հանրապետության փողոցը։
Եթե խցանման թեթևացումը կարող է 15 րոպեի տեղաշարժը լուծել, ժամը 9։30-ի՞ն ինչու է խցանում, ժամը 10-ի՞ն ինչու է խցանում, ժամը 15-ի՞ն ինչու է խցանում։
Երեկ 2 ժամ 45 րոպեում Երևանից հասել եմ Արզնի։ Երևանից մեկնել եմ ժամը 15։00-ին։ Ինչո՞ւ էր խցանված Երևանը։
Ամբողջ աշխարհում մարդիկ կոնկրետ գիտեն, թե որ ժամերին են մեծ խցանումները փողոցներում։ Դրանք հիմնականում աշխատանքի գնալու ու աշխատանքից վերադառնալու ժամերին են։ Երևանում ամեն օր գրեթե 7-8 ժամյա մեծ խցանում է։ Ոչ աշխատանքի գնալու ժամ կա, ոչ՝ վերադարձի։
Սա կապ ունի՞ դպրոցի ժամերի հետ։
Իսկ գուցե պետական կառույցների աշխատանքը սկսվի ժամը 8։00-ին, դպրոցներինը՝ 8։30-ին, բուհերինը՝ 9։00-ին, կարգավորվի խանութների բացման ժամերի հարցը և այլն։
Որևէ որոշում կա՞, որ ընդունվում է, ասենք, լուրջ վիճակագրության, հետազոտության, ուսումնասիրության արդյունքում։ Եթե կա՝ ներկայացրեք հանրությանը։ Թե մի երկու հոգի՝ ըստ իրենց ճաշակի, գիտելիքի ու ընկալման ասում են՝ վաղվանից էսպես է լինելու ու վերջ։
Երևանում ապրելը դարձել է պայքար ապրելու համար։
Լուսանկարը՝ անխցանում ժամանակներից։ 🥰
