Նաիրա Մարգարյանը ֆեյսբուքյան իր էջում գրում է․
Երբ իմացա Տիգրանիկի անսահման ցավալի լուրը, սիրտս չդիմացավ։ Փակեցի աչքերս ու ամբողջ էությամբ զգացի այն դատարկությունը, այն խեղդող ցավը, որը ապրում է Տիգրանիկի ընտանիքը։ Այդ 20 օրերը, երբ բոլորս սպասում էինք՝ հույսով, աղոթքով, հավատով, որ այս փոքրիկ հրեշտակը կվերադառնա, ինձ համար վերապրում էին նաև այն 9 ամիսները, երբ ես փնտրում էի իմ որդուն։
Որպես որդեկորույս մայր՝ ես գիտեմ այդ խենթացնող անորոշության ճիրանները։ Ամեն վայրկյան կուլ էր տալիս հավատը, հետո վերադարձնում՝ բայց արդեն փշրված։ Ամեն օրը պայքար էր՝ հույսի ու սարսափի միջև, աղոթքի ու լռության միջև։ Բայց ցավի գագաթնակետը գալիս է այն պահին, երբ անորոշությունը փոխվում է դառը իրողության… երբ սիրտդ կիսվում է, բայց համարձակվում ես ընդունել անհնարինը։
Տիգրանիկը մաքուր լույս էր՝ դեռ խոսք չսովորած, բայց արդեն բոլորի սրտերն իր մանկական ժպիտով ջերմացրած։ Նրա կյանքը կարճ էր՝ չափից ավելի կարճ, բայց այդ կարճության մեջ այնքան սեր ու անմեղություն կար, որ նա հավերժ մնալու է մեր բոլորի սրտերում։
Այս ցավը ծանր է… անտանելի է։ Բայց ուզում եմ միայն ասել՝ մենակ չեք։ Ձեր ցավը մեր բոլորի ցավն է։ Ու եթե մի բան մնում է այս ցավի անդունդի խորքում, դա Տիգրանիկի հիշատակն է՝ որպես մի փոքրիկ հրեշտակ, որ եկավ այս աշխարհ՝ սիրելու, ժպտալու, ու թողեց սրբացած մի լույս, որ երբեք չի մարի։
Խորին հարգանքով ուզում եմ խոսքս փոխանցվի Տիգրանի ծնողներին
ՊԻՆԴ ԵՂԵՔ ՑԱՎԱԿՑՈՒՄ ԵՄ ԱՅՍ 20 ՕՐԸ ՎԵՐԱՊՐԵՑԻ ԱՄՈՂՋ 9ԱՄԻՍՆԵՐԻ ԱՊՐԱԾՍ ։ԶԱՎԱԿԻ ԿՈՐՈՒՍՏ ԱՆԵՆԱԴԱԺԱՆ ԿՈՐՈՒՍՏՆ Է ։ՀԱՄԲԵՐՈՒԹՅՈՒՆ ՁԵԶ։ՈՒԺ ԳՏԵՔ ԱՊՐԵԼՈՒ։
