Ահավոր էր, Ֆրունզիկի նման ուզում էի գլուխս բռնեի, մտնեի սեղանի տակ. գործարարի խոստովանությունը

Վերջերս մի միջոցառման էի, որտեղ նաև մի քանի պետական բարձրաստիճան չինովնիկ խոսեցին:

Ֆրունզիկի նման ուզում էի գլուխս բռնեի, մտնեի սեղանի տակ:

Կարողա ես եմ «երես առել», քանի որ գործի բերումով հիմնականում բարձրակարգ կոնթենթ եմ լսում, շփվում եմ մարդկանց հետ, ովքեր կոնկրետ են խոսում, ջուր չեն ծեծում: Բայց դե ահավոր էր: Ոչ մի կոնկրետություն՝ պաթետիկ պաթոս, օդ, փուչիկ, դատարկություն:

Ընենց չի, որ առաջ չինովնիկները բան էին ասում, նույն դատարկ պաթոսն էր, ուղղակի ես եմ հետ վարժվել էդ դատարկությունից: Հա, մեկ էլ հիմա ոչինչ չասող չինովնիկնրի միջին տարիքային շեմն է երիտասարդացել, էդա տարբերությունը:

Գործարար Վահրամ Միրաքյան