Չէ…ես էդպես էլ չեմ «սովորի» թնդանոթների զարկերին, որոնք ավերում են Աստծո տունը, չեմ սովորի հրթիռակոծությանը, որով ուզում են «մաղել» խաղաղ բնակիչներին` Ացախում լինի, Սյունիքում, թե….Չեմ սովորի ամեն վայրկյան մահվան վակուումով խեղդող`հերոսական մի պատանու մահվան գույժին, չեմ սովորի անարդարությունից հևացող ու իր հայրենիքի վերքերից հա ցավ ապրող հայի գոռոցին, որ հաճախ ներս է գոռում, որովհետև աշխարհը խուլ է և կույր: Միշտ է այդպիսին եղել:
Չեմ սովորի էդ անվերջանալի թվացող ցուցակներին, որի ավարտին հասնելով ինքդ ես ավարտվում` կյանքդ երիցս անիծելով, որովհետև դու կաս` նրանք ոչ: Չեմ սովորի ամեն օր տագնապով արթնանալուն ու հիշելուն, որ մեծ արագությամբ գահավիժում ենք.. չգիտենք էլ ուր…
ժամանակը դարձել է մածուցիկ` շաղախված երազանքներով, արյունով ու բազում անհայտներով , ժամանակը կոկորդիս է կանգնել` մի զույգ արևի պես շողուն աչքերով երիտասարդի ապրելու ժամանակը, որն այդպես էլ չունեցավ(:
աշխարհի մեղքն ու ցավը ծամում եմ… իր դառնահամից սթափվելու և ուշագնաց չլինելու…, խելագարվելու ցավ ու քար դարձնող իրականություն, որտեղ պաշտամունքը մահն է:
էսքանից հետո մենք պիտի՞ վերջապես սովորենք ապրել!!!
Ես երազում եմ, որ իմ հերոսը ապրի: էդքան բան:
Հերոս ջան, մահին վանիր, կյանքո՛վ արի. Աստծով սպասում եմ! (ՆՀ) (#nazenihovhannisyan
Ուժգին երկրաշարժ՝ Թուրքիայում
18.04.2024
