Երեկ ԲՀԿ նախագահ Գագիկ Ծառուկյանը խորհրդարանում մի փոքր ակնարկ արեց Բելոռուսում կորոնավիրուսի դեմ պայքարի մեթոդների մասին,թերևս փորձելով Հայաստանի իշխանություններին հասկացնելով, որ ճիշտ կլիներ, եթե նրանք էլ գնային այդ ճանապարհով: Բելոռուսական օրինակը միակը չէ, և այդ ճանապարհով են գնում աշխարհի այլ երկրներ ևս` այդ թվում Նիդեռլանդները, Շվեդիան, Մեքսիկան: Ինչում է կայանում պայմանական ասած բելոռուսական փորձը, և ինչու է Ծառուկյանը խոսում դրա մասին:
Կորոնավիրուսի համաճարակի տարածումից հետո աշխարհի տարբեր երկրներ դրա դեմ պայքարի համար որոշեցին գնալ խիստ սահմանափակումների՝ փակելով իրենց երկրների ցամաքային և օդային սահմանները, դադարեցնելով հանրային տրանսպորտի, հանրային սննդի օբյեկտների գործունեությունը, փակվեցին արտադրական ձեռնարկություններն ու ոսումնական հաստատությունները, իսկ քաղաքացիներին հորդորեցին ինքնամեկուսանալ և տանից դուրս գալ միայն խիստ անհրաժեշտության դեպքում:
Բելոռուսի նախագահ Ալեքսանդր Լուկաշենկոն ընդհակառակը հայտարարեց, որ իրենք չեն պատրաստվում գնալ երկրի և քաղաքացիների ինքնամեկուսացման ճանապարհով և երկիրը շարունակելու է ապրել և աշխատել բնականոն ռիթմով: Իսկ եթե կլինեն հիվանդներ, ապա նրանցով կզբաղվի երկրի առողջապահական համակարգը, այնպես՝ ինչպես մյուս հիվանդությունների դեպքում: Հիվանդները թող գնան հիվանդանոցներ, իսկ առողջները շարունակեն ապրել ու աշխատել բնականոն կյանքով:
Առաջին հայացքից թվում է, թե այս մոտեցումը այնքան էլ պատասխանատու չէ երկրի և քաղաքացիների հանդեպ, քանի որ վարակը շատ արագ տարածվելու հնարավորություն է ստանում: Բայց այս մոտեցումը ճիշտ կլիներ, եթե խոսքը գնար խիստ վտանգավոր համաճարակի մասին, մինչդեռ տարբեր ուսումնասիրություններ և վիճակագրական տվյալներ ապացուցում են, որ կորոնավիրուսը պակաս վտանգավոր է քան սովորական գրիպը, էլ չենք խոսում թոքաբորբի և այլ ծանր հիվանդությունների մասին:
Մյուս կողմից կա նաև այլ տրամաբանություն, որով և առաջնորդվում են Բելոռուսը և մյուս այն երկրները, որոնք որոշել են չգնալ սահմանափակումների ճանապարհով: Իսկ տրամաբանությունը հետևյալն է. կորոնավիրուսի տարածումը այսպես թե այնպես հնարավոր չէ սահմանափակել և համաճարակը կարող է տևել ոչ թե օրեր և շաբաթներ, այլ գուցե ամիսներ և ավելի երկար ժամանակ: Եթե երկիրը կարող է մի քանի օր կանգնեցնել տնտեսության գործունեությունը, ապա նույնիսկ մի քանի շաբաթվա, էլ չենք ասում ամսվա դադարը կարող է ուղղակի կործանարար լինել երկրի համար:
Հայաստանի այսօրվա տնտեսական վիճակը ցույց է տալիս բելոռուսական փորձի հաջողվածությունը: Արդեն ակնհայտ է, որ երկրում մտցված սահմանափակումները տնտեսությանն ու մարդկանց բարեկեցությանը ավելի մեծ վնաս են հասցնում, քան հիվանդությունն ինքը:
Եթե կորոնավիրուսով հվանդացել է ընդամենը 235 քաղաքացի, ապա Հայաստանի տասնյակ և նույնիսկ հարյուր հազարավոր քաղաքացիներ, կանգնած են ծայրահեղ աղքատության շեմին: Ինչ վերաբերվում է տնտեսությանը, ապա նրա վիճակը կարելի է գնահատել ողբերգական բառով, քանի որ ավելի խիստ բառ այս պահին չկա:
Ծառուկյանը հորդրում է փոխել այս վերաբերմունքը և աշխատեցնել տնտեսությունը, երկիրը վերադարձնել կյանքի բնականոն հուն, իսկ իշխանությունը դրան պատասխանում է ավելի մեծացնելով սահմանափակումները և կանգնեցնելով նորանոր ոլորտների գործունեությունը: Հավանաբար իշխանությունը հասկացել է, որ որքան աղքատ ու ընչազուրկ լինեն քաղաքացիները, որքան նրանք սոված ու հյուծված վիճակում գտնվեն, այնքան փոքր կլնի նրանց դիմադրության հնարավորությունը Հայաստանակործան քաղաքականությանը:
