Միջազգային օլիմպիական կոմիտեի նախագահ Թոմաս Բախը պատասխանել է Հայաստանի Օլիմպիական կոմիտեի նախագահ Գագիկ Ծառուկյանի ավելի վաղ գրված նամակին, որով նա կոչ էր անում միջազգային սպորտային հանրությանը ջանքեր գործադրել ազատելու Բաքվի բանտերում պահվող հայ պատանդներին-գերիներին:
«Մենք կոչ ենք անում բոլոր Ազգային Օլիմպիական Կոմիտեներին և նրանց համապատասխան ղեկավարություններին, թիմերի ղեկավարներին և մարզիկներին՝ իրենց ներդրումն ունենալ խաղաղության գործում՝ խթանելով փոխըմբռնումն ու հարգանքը խաղադաշտում և դրանից դուրս՝ օլիմպիական արժեքներին և օլիմպիզմի հիմնարար սկզբունքներին համապատասխան»,- Ծառուկյանին ուղղված նամակում գրել է ՄՕԿ նախագահը` դրական արձագանքնելով ՀԱՕԿ-ի նախագահի կոչին, որովհետև միայն Ադրբեջանի կողմից ապօրինաբար պահվող գերիների և պատանդների ազատ արձակման դեպքում է հնարավոր փոխըմբռնում և խաղաղություն, ինչպես խաղադաշտում այնպես էլ դրանից դուրս:
Գագիկ Ծառուկյանը այնքան նաիվ չէ, որ մտածի թե իր մեկ նամակով, կամ ՄՕԿ նախագահի կողմից հնչեցված պատասխանով հնարավոր է լուծել արդեն գրեթե մեկ տարի Բաքվում պահվող Արցախի ռազմաքաղաքական ղեկավարության ազատ արձակման հարցը, որոնց Ադրբեջանի իշխանությունները օգտագործում են որպես Հայաստան նկատմամբ ճնշման լծակ, ինչպես նաև հայ հանրության մարդկային և ազգային զգացումները վիրավորելու և նվաստացնելու միջոց: Ծառուկյանն իր այս նամակով, թերևս, այլ խնդիր է հետապնդել, նա հասել է իր առջև դրված խնդրի լուծմանը՝ ցույց տալ, որ Ադրբեջանում պահվող հայ պատանդերի հարցը ոչ միայն գտնվում է հայ հանրության օրակարգում, այլ ամեն պատեհ առիթով այն կարող է դառնալ նաև միջազգային օրակարգի հարց:
Հայաստանի իշխանությունը, և հատկապես վարչապետի պաշտոնը ապօրինաբար բռնազավթած Փաշինյանը ցույց են տալիս, որ իրենց համար գոյություն չունի հայ պատանդների հարց: Փաշինյանը և իր թիմն այնպես են ապրում, ուտոմ խմում, հարսանիքների, համերգների, ֆուտբոլի Եվրոպայի առաջնության եզրափակիչի մասնակցում, կարծես թե ապրում են ոչ թե Հայաստանում, այլ ասենք Մոնակոյում, կամ Լյուքսեմբուրգում: Հնարավոր է, որ Փաշինյանը իրեն շատ լավ է զգում այդ գերիների առկայության պայմաններում, քանի որ նրանցից ոմանց Հայաստանում գտնվելը լուրջ խնդիրներ կառաջացներ Փաշինյանի համար, նրանցից ոմանք կարող էին էականորեն փոխել Հայաստանի ներքաղաքական լանդշաֆտը, դառնալ իրեն և իր իշխանությանը վտանգավոր քաղաքական հակառակորդ: Իսկ ինչ իմաստ ունի մտածել և գործել հանուն այն մարդկանց ազատության, ովքեր կարող են իրենց գործունեությամբ հավելյալ խնդիրներ ստեղծել: Նրանց ազատության համար պայքարելու փոխարեն գուցե Փաշինյանը Ալիևին խնդրում է նրանց հնարավորինս երկար պահել բանտում, եթե իր ձեռքին լիներ, նա գուցե մի քանի արցախցիների էլ կուղարկեր Բաքու, ինչպես օրինակ Ստեփանակերտի քաղաքապետին:
Փաշինյանին հաջողվեց, այսպես ասած, կեղծել 2021 թվականի արտահերթ խորհրդարանական ընտրությունները և Ծառուկյանին և նրա գլխավորած «Բարգավաճ Հայաստան» կուսակցությունը դուրս թողնել խորհրդարանից, բայց նույնիսկ այս պարագայում Ծառուկյանը օգտագործում է սպորտում, մարզաշխարհում ունեցած իր անձնական հեղինակությունը, ՀԱՕԿ նախագահի պաշտոնը բարձրաձայնելու խնդիրներ, որոնք հուզում են հայ հասարակությանը, հուզում են բոլոր հայ մարդկանց, անկախ նրանից ապրում են նրանք Հայաստանում, թե Հայաստանից դուրս. որևէ հայ մարդ չի կարող իր ազգային արժանապատվությունը վիրավորված չզգալ, երբ Բաքվում պահվում, տանջվում և կտտանքների են ենթարկվում հայ մարդիկ:
Ծառուկյանը բարձրաձայնելով այս խնդրի մասին միջազգային հարթակներում, ինչ որ տեղ այս հարցը սարքում է նաև ներհայաստանյան, ներհայկական օրակարգի կարևոր բաղադրիչ: Նա հասկացնում է, որ չի կարելի տրվել իշխանությունների մոռացման քաղաքականությանը, յուրաքանչհուր հայ մարդու խնդիրն է իր ունեցած հնարավորության, իր ունեցած անձնական կապերն ու հեղինակությունը ի գործ դնել այդ հարցը բարձրաձայնելու և լուծելու համար: Ի վերջո, աշխարհում քիչ չեն հայտնի և ճանաչում ունեցող հայ մարդիկ, և եթե նրանք իրենց ձայնը միացնեն Ծառուկյանի ձայնին, գուցե իսկապես հայ գերիների ազատության հարցը դառնա միջազգային օրակարգի հարց և Ադրբեջանը ստիպված լինի գնալ զիջման: Թե չէ, կան մարդկային կերպարանք ունեցող արարծներ, որոնք կարող են մարդու հետ հաց կիսել, նրա հետ որոշակի ճանապարհ անցել, իսկ հիմա երբ այդ մարդիկ բանտում են, այն էլ թշնամական, նստել ու հանգիստ Թաթա լսել` համարելով, որ դա է իրենց կյանքի իմաստը և երջանկության բանաձևը:
