2016 թվականի ապրիլի 1-ին շատերը տարբեր երազանքներ ունեին: Մի քանի ժամ հետո այդ բոլոր երազանքները փոխարինվելու էին կռվելու ու ապրելու երազանքներով: Շատերը այդպես էլ խրամատների մեջ թաղեցին իրենց երազանքները ու թշնամու հետ մարտի բռնվեցին, որպեսզի մենք՝ սահմանից մի քանի կիլոմետր հեռու ապրողներս, կարողանանք գնալ մեր երազանքների հետևից:
Ժամեր հետո երեկվա ջահել տղերքը պետք է դուրս գային մահվան հետ վերջին մարտի, պետք է սահմանը պահեին թշնամուց, չենթարկվեին նահանջելու հրամանին, հրամանատարին կորցնելուց հետո տեղում նոր հրամանատար ընտրեին ու մարտը շարունակեին: Խրամատում պետք է մարտի բռնվեին արնախում, հոգեմետ դեղերի ազդեցության տակ գտնվող ահաբեկիչների հետ ու պետք է հաղթեին նրանց: Ընկերոջ կյանք պետք է փրկեին, զոհված ընկերոջ դիակ դուրս բերեին մարտի դաշտից:
Ապրիլի 1-ը շատերի համար եղավ վերջին խաղաղ օրը: Չկար ոչ բանակցություն, ոչ սպառնալիքներ ու հայտարարություններ: Օրը բավականին հանգիստ էր ու հենց այդ հանգստությունը նախապատրաստում էր մոտակա կռվին: Ու տղերքը կռվեցին:
Աշոտ Ասատրյան
