Միշտ ապշել եմ Հախվերդյան Ռուբիկի դուալիզմից։ Մի կողմից նա հանճարեղ երգիչ ու հեղինակ է, որը շատ երկար կմնա իր գործերով Երևանի ու Հայաստանի մշակութային հիշողությունում, իսկ մյուս կողմից նա հայտնի է որպես եզակի սրիկա ու բառիս բուն իմաստով՝ անասուն։ Այսինքն՝ ասելիք չունեցող, դատարկախոս, խոսել չիմացող, լավ մտքեր չասող մեկը։
Մեր իրականության պայմաններում միայն սրիկան ու ազգի դավաճանը կարող է հնչեցնել այնպիսի մտքեր, ինչպիսիք լսում ենք Հախվերդյան Ռուբիկից: Արդեն որևէ կասկած չկա, որ ալկոհոլիզմը լրիվ կերել է Ռուբիկի ուղեղն ու բանականությունը և նա բացարձակ թքած ունի, թե ինչ են կարծում մարդիկ իր մասին։ Ուղղակի արվեստագիտականն միավոր Ռուբեն Հախվերդյանն է ափսոս, որ զոհ չգնա քաղաքացի Ռուբիկ Հախվերդյանի ճղճիմ կերպարին, իսկ դրա համար Հախվերդյան Ռուբիկին պետք է հնարավորինս քիչ խոսեցնել, քիչ հարցազրույցների կանչել, ընդհանրապես՝ թող միայն ու միայն երգի։
Հա, էդ մարած աբլիգացիա Ղուշչյանին էլ մի ձև պետք է համոզել, որ հետ արտագաղթի։ Էլ դարդ ու ցավ չունեինք, սրա տափակ ու շոպլիկական իտերվյուներն էր մենակ պակաս, որոնք նայելուց ակամա զուգարանի թուղթ ես որոում կադրում, այնքան խորն է «մտնում» Համոն․․․
Նյութի աղբյուր` այստեղ
