Սամվել Ալեքսանյանը, նույն ինքի Լֆիկը, երբ Մալաթիա Սեբաստիա համայնքը դարձրել էր իր բոստանը, ում ուզում պաշտոնի էր նշանակում: Փեսան՝ ԱԺ էր գործուղվում, ընկերը` փոխքաղաքապետ էր, զարմիկը` վարչական շրջանի ղեկավար, թաղի լավ տղեն` համատիրություն էր վերցնում աշխատացնում, ու այսպես շարունակ: Այս ամենի մեջ մի լավ բան կար՝ փողատեր Ալեքսանյանն ամեն ինչ անում էր, որ Նոր տարվա օրերին թե իր խանութները ու թե համայնքը իրենց տոնական տեսքով տարբերվեին մայրաքաղաքի մյուս համայնքներից: Արդարության դեմ չմեղանչելու համար պիտի նշենք, որ ամենատոնական այգին Մալաթիա-Սեբաստիա վրաչական շրջանի այգին էր` եղնիկներով, կառքերով, լույսերով ողողված մի հեքիաթային տարածք, որին նույնիսկ մեծ մայրաքաղաքները կնախանձեին: Գեղեցիկ լուսավորություն էր ստանում նաև Սեբաստիա կենտրոնական փողոցը, առանձնահատուկ տոնական տեսք էր ստանում Լֆիկի զարմիկի ղեկավարած թաղապետարանի շենքը: Մի խոսքով՝ տոն, ուր ապրում էին թեկուզ կուշտ, կիսասոված կամ Լֆիկի ձեռքից մի քանի լավաշ ստացած Մալաթիա Սեբաստիա համայնքի բնակիչները: Այս տարի, սակայն, համայնքում որևէ տոնական տրամադրություն ստեղծված չէր, սովորական լուսավորությամբ փողոցներ, չզարդարված թաղապետարանի շենք, մի տոնածառով հսկա այգի:
Ալեքսանյանի երիտասարդ թաղապետ զարմիկին հեղափոխության ալիքը քշեց տարավ, իսկ ուր կորան ամանորյա այդքան գեղեցիկ խաղալիքները, շքեղ լույսերը, տոնական ինտերիերները: Ասել, թե նախկին թաղապետն իր հետ տարել է խաղալիքները, փոքր ինչ անհասկանալի կլինի, որովհետև դրանցով մի ամբողջ համայնք էր տոնական տեսք ստանում, ուրեմն ուր կորան Նոր տարվա լույսերն ու խաղալիքները: